Każda książka Andrzeja Stasiuka to wariacja tej samej obsesyjnie snutej opowieści: o czasie i przemijaniu, podróży, miłości do zapomnianych, nieoficjalnych zakątków Europy. To intymny, osobisty reportaż pełen czułości dla wszystkiego co połamane, niechciane, usunięte na margines świata. Jednak Stasiuk podkreśla, że tak naprawdę pisze zawsze o Polsce, która jest częścią tej bardziej dusznej, zanurzonej w historii Europy. Można wejść do niej tylnymi drzwiami i poznawać z uwagą i czułością, jak Rumunię, Serbię, Macedonię, Albanię.

W "Dzienniku pisanym później" opowieść toczy się w charakterystycznym dla pisarza rytmie - hipnotyzujące, melodyjne zdania pozwalają miękko oderwać się od rzeczywistości i ruszyć w podróż.

[Źródło: wyborcza.pl]