Jedenaście nowych kompozycji Bonamassy brzmi soczyście i żywiołowo. Gitarzysta do nagrań materiału sięgnął w sumie po trzynaście gitar, wśród których wyróżniają się modele Gibsona Lesa Paula z końcówki lat pięćdziesiątych XX wieku, a także pochodzące z podobnego okresu wiosła Stratocaster i Nocaster sygnowane oczywiście nazwą Fender. Klasycznym klejnotem w tej kolekcji może być Gibson Style O z 1923 roku, choć wieść niesie, że model 1969 Grammer Johnny Cash to ulubione dłuto Bonamassy, które również pojawia się w zawartości "Blues of Desperation". Płyta stanowi więc hołd dla gitary, o czym świadczy nie tylko szeroki zestaw tych instrumentów użytych do nagrań, ale co za tym idzie urozmaicona sekcja gitarowa, gdzie nie brakuje zapierających dech solówek, świetnych improwizacji i kunsztownych zagrywek. Całością rządzi Joe.

[Źródło: https://www.magazyngitarzysta.pl/muzyka/recenzje/20457-joe-bonamassa-blues-of-desperation.html]